Κίρρωση ήπατος
Συχνά είναι το τελευταίο στάδιο διαφόρων ηπατικών νόσων και χαρακτηρίζεται από σοβαρές, μη αναστρέψιμες ηπατικές βλάβες με σχηματισμό χαρακτηριστικών όζων στο συκώτι, που αλλοιώνουν την ηπατική λειτουργία.
Είναι κατάληξη είτε μιας συνεχούς αναγεννητικής διαδικασίας (τραύμα-επούλωση), είτε μιας απάντησης στην χρόνια βλάβη του ήπατος, που προκαλείται από ιούς, αυτοάνοσες παθήσεις, φάρμακα, χολοστατικές και μεταβολικές νόσους.
Έως και το 40% των ασθενών παραμένουν ασυμπτωματικοί για μεγάλο χρονικό διάστημα, καθώς το ήπαρ καταφέρνει να αντιρροπεί την βλάβη.
Όταν όμως η νόσος επιδεινωθεί, εμφανίζονται συμπτώματα πυλαίας υπέρτασης, δηλαδή αύξησης της πίεσης στην πυλαία φλέβα. Η πυλαία φλέβα μεταφέρει το αίμα από το σπλήνα στο ήπαρ.
Επιπλοκές
Επιπλοκές της πάθησης μπορεί να είναι ασκίτης (συσσώρευση υγρού στην κοιλιά), αιμορραγία από ρήξη κιρσών οισοφάγου-στομάχου, εγκεφαλοπάθεια κλπ.
Ο ασκίτης αντιμετωπίζεται με την μείωση της πυλαίας υπέρτασης. Αυτό επιτυγχάνεται είτε με διαιτητικούς περιορισμούς (μείωση αλατιού στη δίαιτα), είτε με τη χορήγηση διουρητικών φαρμάκων και ειδικών αντι-υπερτασικών φαρμάκων, που μειώνουν την πίεση στην πυλαία φλέβα.
Ο ασκίτης μπορεί να αντιμετωπιστεί επίσης και με αφαίρεση του υγρού με βελόνα (εκκενωτική παρακέντηση) και σύγχρονη χορήγηση λευκώματος. Στις ανθεκτικές περιπτώσεις χρησιμοποιούνται ειδικές μέθοδοι από εξειδικευμένα κέντρα (TIPS).
Η θεραπεία των κιρσών του οισοφάγου και του γαστρικού θόλου εκτός από την μείωση της πυλαίας υπέρτασης περιλαμβάνει και μια σειρά ενδοσκοπικών μεθόδων, όπως είναι η σκληροθεραπεία και η απολίνωση.
Στις περιπτώσεις που πληρούνται τα κριτήρια και υπάρχει διαθεσιμότητα, η μεταμόσχευση ήπατος αποτελεί εναλλακτική θεραπευτική επιλογή.